-I-
Kim gizemli kim emin,
İpek yiyen güvenin,
Nem düşer yaldızına,
Ucu oynak kalemin.
Can içinde öz gerek,
Özü açar söz gerek,
Hakikate varmaya,
Yanmak için köz gerek.
İkiyüzlü bu acun,
Giydirdiği her tacın,
Bir öyküsü olmalı,
Bayrağı tutan burcun.
Şeyhlik şahlık zamanı,
Yaradan’ın fermanı,
Bir şah geldi dünyaya,
Nice derdin dermanı.
Yıl
Bin dört yüz seksen yedi,
Gün temmuzun on yedisi.
Şeyh Cüneyd’e torun
Erdebil ocağı şeyhi Şeyh Haydar’a bir oğul
Verdiğinde Yaradan;
Sevinç doldu çağıl çağıl
Akkoyunlu hükümdarı Uzun Hasan’ın kızı
Anası Alemşah Halime Begim.
İsmail dendi adı,
Ortaya düştü tadı.
Şeyh Safiyüddin neslinden,
Doğum yeri Erdebil.
Piri Türk soyludur, dilidir büyük delil.
Henüz bebek yaşta iken,
Mahkûmiyet gelir erken,
Aynı kökten beslenerek,
Gül koynunda biter diken.
Dünya yalan şaşar beşer,
Babası, Cüneyd’in öcüne düşer.
Şirvanşahlara saldırır.
Akkoyunlu sultanı Yakup beyin
Şirvanşahlara yardımıyla
Mağlup galibe döner.
Teberistan yakınlarında kırar kılıç kılıcı,
Can verir Şeyh Haydar dağılır tahtı tacı.
İşgale uğrar Erdebil,
İsmail, anası, kardeşleri
Sultan Ali ve İbrahim mahkûm edilir,
Şiraz İstahr kalesine bir dönem.
Döner, dümen üstüne dümen;
Akkoyunlu içinde taht kavgası,
Düşen canın
Yok hesabı akan kanın.
Uzun Hasan’ın torunu Rüstem Mirza,
Sultan Yakub’un oğlu Baysungur’a karşı
Yararlanmak için azad eder şeyh Hardar’ın neslini.
Yaman vuruşur Sultan Ali, müridi Kızılbaşlar.
Ali kuvvetlenir, Rüstem Mirza’da korku başlar.
Taht ve geleceğini tehlikede görüp,
Cüneyd’in soyunu kurutmak ister.
Salar Kızılbaşlar üzerine binlerce asker.
Sultan Ali öldürülür,
Sıra altı yaşındaki İsmail’e gelir.
Safiyüddin torunu Akkoyunlu varisi,
Şeyh Ali isteğiyle Kızılbaşa son halef.
Kaçarak gizlenerek büyümüştür doğrusu;
Akkoyunlu elinde olmamak için telef.
Önce, Annesi Alemşah’la
Şeyh Safiyüddin’in türbesine varır,
Sonra Türkmen Gazi Ahmet Kakuki’in evi,
Arkasından Hancan adlı bir kadın korur.
Aleyhtedir zaman ve mekân,
Dulkadir Türkmeni Ubay Hatun’a düşer korumalık.
Ne arayış durur ne tehlike durur;
Bu sefer Allahvermiş Ağa Türbesi’nden,
Karamanlı Rüstem Bey aracılığıyla Kerkan Köyü,
Kesker Hâkimi Emir Siyavuş’un yanından,
Reşt’e, Gilan’a, Lehican’a kadar uzanır,
Kutsal kaçışın sonu.
Türkmenlerin içinde,
Kızılbaş terbiyesine uygun biçimde yetişir,
Türkmen için, birlik için, umut olur yasına,
Korunur can pahasına.
Son durak Lehican’da on ikiye gelir yaş,
Yedi boy yedi beye yetişerek olur baş.
Erdebil ocağına sürülür kızıl taylar,
Toz kopar nal sesinden ufalanır ağır taş.
Ve yürüdükçe büyür katılan Türkmen ile,
Büyük coşkuyla girer öz yurdu Erdebil’e.
Bin beş yüz yıllarında ulaşır Erzincan’a,
Baş gövdeyle birleşir kabza yapışır ele.
Ustaclu, Şamlu, Rumlu, Tekelü yağar hemen,
Zülkadir, Avşar, Kaçar, Varsak, Çepni tahriben,
Toplanır çevresine Tercan Sarıkaya’da,
Başında kızıl tacı yedi bin yiğit Türkmen.
Kızılbaş orduyla geçer Kura nehrini,
Vurup Ferruh Yesar’ı yağmalatır ilini.
Kılıç kına girmeden alır Bakü şehrini,
Akkoyunlu’yu basıp açar Tebriz yolunu.
Bin beşyüz bir yılında
Tebriz’de kılar karar.
Dili Türkçe, egemeni Türk,
Safevi Kızılbaş devletini kurar.
On iki imam adına ilk hutbeyi okutturup,
Para bastırır adına şah tahtına oturup.
Ozanları, âlimleri, sanatkârı korur,
Toplanır çevresinde kalemi keskin ordu,
Ülke o hale gelir sanki Dede Korkut Yurdu.
Yüz yıllar boyunca
‘Kaba, akılsız, eşek’ denilerek itilip kakılan,
Kendi bahçelerinde,
Tahterevalli ucunda,
Arapları, Farsları, Ermenisi, Rumları
Yukarda tutmak için
Mecbur kalan taraftarın doğu göçü sürerken
Yükleri kaldıran denge,
Tutuşur nice cenge.
Akkoyunlu’dan sonra
Doğudan gelen tehdit,
Özbek Muhammed Şeybani Han’ı yener,
Bin beş yüz on dört en kudretli anında
Savaşmamak için Çaldıran’a direnir.
Tarihin cilvesi bu:
Timur ve Yıldırım gibi
Yavuz Sultan Selim’le Şah İsmail’in
Önce mektupları çarpışır,
Sonra da orduları.
Türklüğe değen darbe, kim durultur suları…
Biri padişah biri şah,
Devleşen iki lider,
Biri Sünni biri Kızılbaş.
Siyasi güç uğruna, büyümek için bir beden;
Mezhebi farklı diye
Düşürülür nice baş,
Türkmen olur kaybeden.
Yenilmenin acısı vurur ince ruhuna,
Başlar sancılı yıllar heder eder çöküntü.
İlham can yoldaş olur artık Türkmen şahına,
Daha da içli yazar o gerçek ozan çünkü.
Sam Mirza’nın dediği,
Yeni bir Ferhat olan Hatayî.
Bin beş yüz yirmi dört, yirmi üç mayıs günü,
Hakk’a yürür henüz pek genç yaşında;
Erdebil ocağı, son katık,
Büyük atası Şeyh Safiyüddin ile
Koyun koyunadır artık.
Şüphe götürmez inancı,
Yaman avcı.
Türk töresinde kut,
Liderliği bir yakut.
Say ki yırtıcı aslan indiğinde meydana,
Çevresiyle sohbette cevher yağdıran bulut.
Yüceliği bir derya bonkörlükte birinci,
Anadolu’da, Türkmen gönlünde inci.
Sesi güzel, saz ve berbed çalmada usta,
Yedi ulu ozandan birisi.
Asırları devirir değerinden pay vermez,
Teferruat gerisi.
-II-
Kısacık ömrünün çoğunu devletine adarken,
Hatayî- Hataî mahlasıyla
Hem lirik hem epik şiirler yazan,
Azerbaycan Türkçesinin duru çeşmesi,
Söz hazinesinin zirve örneği,
Ölmez sanat incileriyle dolu eserler bırakır.
Çoğunluğunu gazellerin oluşturduğu divanı,
İnsanperverliği öne çıkaran
Tasaffufi, dini, siyasi içerikli Nasihatnamesi,
Aşk mesnevisini kapsayan on mektup, Dehnamesi
Gülşende bülbülün sesi.
Nasihatname’den kısa bir vuruş,
Geçerli olmalı aslolan duruş.
‘‘……………………………
Özünbilmə z ilə durma, о turma,
Ömür zaye keçə r, ə qlin itirmə .
Qо ma şah damə nini daim ə ldə n,
Yapış silsilə sinə canü dildə n.
Kimin ki, mə ’ni içrə zati yо xdur,
Çürükdür sözünün bünyadi yо xdur.
Yə qin sidq aşiqin sə rmayə sidir,
Bu rə mzi bil ki, о l can ayə sidir.
Iman ə hli isə n, ey can, və leykin,
Ki, cismü canü dildə dutmagil kin.
Budur sözüm sana, mə ndə n ə manə t,
Könül yıxma, və li eylə imarə t.
……………………………………’’
Dehname’si aşkta gerçek şaheser,
Her bölüm Ferhat’ın ününü keser.
‘‘…………………………………………
Xо ş də m ki, bu cismü canqavışdı,
Canan ilə hə m cahan qavışdı.
Bu gündürür о l ki, xə stə Yə ’qub
Yusifdə n azub rə van qavışdı.
Bu gecə dir о l ki, tə şnə Xızra
Heyvan suyu nagə han qavışdı.
Bu dün о durur ki, fə xri-alə m
Ba hə zrə ti-lamə kan qavışdı.
Adə mlə bu gün buluşdu Hə vva,
Yüz cə hd ilə də r cahan qavışdı.
О ldur bu gecə ki, ə hli-iman
Uçmağ ilə cavidan qavışdı.
Fə rxə ndə zə man ki, dilbə rinə
Ölmüş tə n ilə bu can qavışdı.
Şükr eylə Xə tayi, kim sə ninlə
О l şahidi-mehriban qavışdı
.…………………………….’’
Her kalem yazar mı denilse şahbaz,
Ne çıkar çanaktan tele bakmalı.
Her yazılan vermez okuyana haz,
Emek, yürek, bilgi sele bakmalı.
Âşıkane yazar,
Gönülde sevda dilde söz.
Nesimi, Mansur bir varıştır, anar,
Hurufilik ve ebced bilindik konu,
Yandıkça yanar
Kaynar, Alevi yolunda göz göz,
Kızılın tonu.
Canını ol Hakk’ın yoluna sermiş,
O gençlik çağında kalemi ermiş,
Sanatında tasaffufa yer vermiş,
Rengi nerden gelir güle bakmalı.
‘‘Baharın gə ldiyin nə də n bilə yim,
Gül dikə ndə bitə r, bülbül taldadır.
Ə yyubun tə nində iki qurd qaldı,
Biri ipə k sarar, biri baldadır.
Könlünə gə tirmə şə kk ilə güman,
Seyid Nə simiyə de о l о ldu şan,
Tanrı ilə min bir kə lam söylə şə n
Ə li Mə dinə də , Musa Turdadır.
Şə riə t yо lunu Mə hə mmə d açdı,
Tə riqə t gülünü Şah Ə li seçdi,
Şu dünyadan neçə yüz min ə r keçdi,
О nlar ittifaqda, Mehdi yо ldadır.
Adə min, Hatə min zati Fə zlullah,
Ə şyayi qə rq etmiş bu, bir sirrullah.
Şahə nşahi-qütbi-alə m zillullah
Qüdrə ti-nə zə ri mö’min quldadır.
Şah Xə tayi aydır: – Sirrini yayma,
Qıla gör namazın, qə zayə qо yma,
Şu yalan dünyada heç sağam deymə ,
Tə nin tə naşirdə , sirrin saldadır.’’
Umman söndüremez öyle ateş ki
Muhammed Ehlibeyt Hüseyin aşkı
Gönül sarayında Ali’nin köşkü
Gel deyip gittiği yola bakmalı
‘‘Qə hrinə , küfrinə cümlə dayandım,
Ə vvə l iqrar verib dönə n gə lmə sin.
Rə ngi, bо yasına cümlə bо yandım,
Bu rə nglə rə bо yanmayan gə lmə sin.
Rə nginə bо yandım, mə n camdan içdim,
Neçə canlar ilə qо ndum, qо nuşdum,
Mə hə bbə t eylə dim, candan sevişdim,
Mə hə bbə ti küfür sayan gə lmə sin.
Mə hə bbə t eylə dim, sevdim yarımı,
Xə rc eylə dim ə ldə о lan varımı.
Bir ə silzadə ylə et bazarını,
Etdigi bazardan dönə n gə lmə sin.
Gerçə k imiş sə rsə riyə gə lmə yə n,
Ə r о dur ki, iqrarından dönmə yə n,
Qə lbində , könlündə riya bilmə yə n,
İkilik kömlə gin geyə n gə lmə sin.
Günahkara tə riq sitə m qо dular,
Meydana gə lə ndə qırxlar dedilə r,
Dо stu dо stdan seçi verin dedilə r,
Ə fsanə sözlə rə uyan gə lmə sin.
Şah Xə tayi aydır: – Bu hə q yо lidir,
Dо ğru yо ldir, bu hə m eşq mə nzilidir,
Ə ksigə qalmayan pirim Ə lidir,
Qə lbində şübhə si о lan gə lmə sin’’.
Özletir sılayı her gurbet eli,
Sabahın aynası bir seher yeli,
Bülbülün avazı mecnun dili,
Sevdayı döktüğü dile bakmalı.
‘‘Dem-be-dem yol gözlerem, ol sevgi yârım gelmedi,
Qalmışam qış möhnetinde, növbahârım gelmedi.
Xeyli müddetdir ki, men tâ ayru düşdüm yârden,
Görmek üçün hedden ötdü, intizârım, gelmedi.
Tâ ki, gördüm uyxuda men ol perîşan zülfünü,
Yerine andan beri sebr ü qerârım gelmedi.
İxtiyârım getdi elden, cân u dilden el yudum,
Ol menim cân u könülden ixtiyârım gelmedi.
Xestedir miskin Xetâî bir misâl-i endelib,
Hüsn bağında cemâl-ı gülüzârım gelmedi.’’
-III-
Gönül hazinesi dolu bir ozan,
Az olur emsali her türü yazan,
Bazen tuyuğ söyler geraylı bazen,
Bayati mesnevi gazelleri var.
Her çiçekten almış sanırsın Gülce,
Ayırım yapmamış aruz ve hece,
Birkaç örnek aldım örnek sadece,
Daha nice nice güzelleri var.
*
Divan şiirinde gazeldir adı,
Gönüllere şerbet okşuyor tadı,
Şimdilerde böyle yazan kalmadı,
Ozanlık şairlik sala düşmüştür.
‘‘Allah, Allah den, ğazilə r, ğazilə r deyə n şah mə nə m.
Qarşu gə lün, sə cdə qılun, ğazilə r deyə n şah mə nə m.
Uçmaqda tuti quşuyam, ağır lə şgə rlə r başıyam,
Mə n sufilə r yо ldaşıyam, ğazilə r deyə n şah mə nə m.
Nerdə ə kə rsə n bitə rə m, xanda çağırsan, yetə rə m,
Sufilə r ə lin dutaram, ğazilə r deyə n şah mə nə m.
Mə nsur ilə darda idim, Xə lil ilə narda idim,
Musa ilə Turda idim, ğazilə r deyə n şah mə nə m.
Ə sir edin, bə ri gə lün, nо vruz edin, şaha yetün,
Hey ğazilə r, sə cdə qılun, ğazilə r deyə n şah mə nə m.
Qırmızı taclu, bо z atlu, ağır bir lə şkə r nisbə tlü
Yusif peyğə mbə r sifə tlü, ğazilə r deyə n şah mə nə m.
Xə tayiyə m al atluyam, sözü şə kə rdə n datluyam,
Murtə za Ə li zatluyam, ğazilə r deyə n şah mə nə m.’’
Murabba der isek türünde lider,
İçinde kaybolan kavrulur gider,
Manaya yol vuran bir bedel öder.
Anmak benim gibi kula düşmüştür.
‘‘Xubların sultanısan alə mdə , var, xan о l, yürü,
Aşiqin canında cansan, var, acanan, о l, yürü,
Sə n rə qibin mə clisində şə m kimi yan, о l, yürü,
Könlümüzü bizə ver də , Misrə sultan о l, yürü.
Yerdə qalmaz çün bilə sə n, ey mə lə k, ahım mə nim,
Yalqıza yardım edə r: vardır Allahım mə nim,
Bivə falıq rə smini ə ldə n gedə r şahım mə nim,
Könlümüzü bizə ver də , Misrə sultan о l, yürü.
Neçə kə rrə demə dimmi gözlə ri ahu sana,
Bivə falıq etmə mə k gə rə k idi canu sana,
Yürü, var ömrüm haman şimdə n gerü yahu sana,
Könlümüzü bizə ver də , Misrə sultan о l, yürü.
Ya ilahi, bilmə zə m kim, nо lisə r halım mə nim,
Könlüm aldı, müslimanlar, şimdi bir zalım mə nim,
Sevdigim, ömrüm, ə fə ndim, hey gülüm, balım mə nim,
Könlümüzü bizə ver də , Misrə sultan о l, yürü.
Ey Xə tayi, bulmadım bir yarü hə mdə m dünyada,
Ahü vahi keçdi ömrüm, neylə yim, mə n dünyada,
Sə rv kimi sə rkə ş о lasan haman sə n dünyada,
Könlümüzü bizə ver də , Misrə sultan о l, yürü.’’
Her şiir her ozan döner mi semah,
Sanatta zirveye oturan bir şah,
Terci-i bendleri kısalttım eyvah,
Sanmayın serhatte kala düşmüştür.
‘‘…………………………………..
Və sfi-yarə , ey Xə tayi, söz demə k şanımdadır,
Cilvə lə r qılmaq mə nim tə b’i-süxə ndanımdadır.
Hə mdə mim, hə mmə şrə bim də rdü bə la yanımdadır,
Yar içün ölmə k mə nim ayinü ə rkanımdadır,
О n sə kiz min alə min ə sması divanımdadır,
Kainatın sabitati qə srü eyvanımdadır,
О n iki şahzadə nin imlası pünhanımdadır,
Sayə salmış üstümə , mehri-dirə xşanımdadır,
Mustafanın ümmə tiyə m, sevgisi canımdadır,
Hə m Ə liyyə l-Murtə zanın də rdi də rmanımdadır,
Müftiyi-eşq öylə vermişdir bunun fitvasini:
– Ya çə k ə l sə rdə n, ya gə l cinlə tmə eşqin tasini.’’
Rübaisi bir hoş kıtası bir hoş,
Ne sakide mola ne kadehi boş,
Okuya okuya olmuşum sarhoş,
Güllerin içinde ala düşmüştür.
‘‘Ta badeyi-xо şgüvar var, ey saqi,
Ta vardır ə lində ixtiyar, ey saqi,
Bir dövr elə kim, dövrü dо lanmış dövran
Nə badə qо yar, nə badə sar, ey saqi.’’
‘‘Eşq də ryasında qə vvas о lmasan mə rdanə var,
Keçmə namə rd körpüsündə n, qо y aparsın su sə ni.
Dün bə növşə seyr edə gördüm nihani gə şt edir,
Dilbə rim ə gninə geymiş bir qə bayi-susə ni.’’
Türk nazım türünden tuyuğlar aldım,
Okurken derince düşlere daldım,
Hatayî ardından bin selam saldım,
Sözü çiçek çiçek bala düşmüştür.
‘‘Mə n Hüseyni mə zhə bə m, şahın qulu,
Yə ’ni kim, mə ’nidir Allahın qulu.
Ey Xə tayi, padşah о lmaz kişi,
О lmayınca uş bu də rgahın qulu.
Zatın Allah mə zhə ridir, ya Ə li,
Kibrü kin sə ndə n bə ridir, ya Ə li.
Bu Xə tayi qeysə rü xaqanü Cə m
Qə nbə rinin Qə nbə ridir, ya Ə li.
Gə r Ə linin mülki-insandır yeri,
Də r hə qiqə t ə rşi-rə hmandır yeri,
Ey Xə tayi, kimdə var mehri-Ə li,
Rə hmə ti-hə q, baği-rizvandır yeri.’’
Koşmadan koşmaya geçiyor nazı,
Kopuzca nameler okuyor sazı,
Dağlara taşlara yürür avazı,
Bülbül diken üstü dala düşmüştür.
‘‘Könül, nə gə zirsə n seyran yerində ,
Alə mdə hə r şeyin var о lmayınca? !
О lura-о lmaza dо st deyib gə zmə ,
Bir ə hdinə bütün yar о lmayınca.
Yürü, sufi, yürü, yо lundan azma,
Elin qeybə tinə quyular qazma,
Yо rulma bihudə , bо şuna gə zmə ,
Yanında mürşidin var о lmayınca.
Qalxdı, havalandı könlün quşu,
Qо vğa, qeybə t etmə k kötünün işi,
Ustadın tanımaz bunda hə r kişi,
О nun kim mürşüdü ə r о lmayınca.
Varub bir kötüyə sə n о lma nökə r,
Çə rxinə də gə r də , dо lunu dögə r,
Nə xudadan qо rxar, nə hicab çə kə r,
Bir kötüdə namus, ar о lmayınca.
Şah Xə tayim edim bu sirri bə yan,
Kamilmidir cahil sözünə uyan?
Bir başdan ağlamaq ömrə dir ziyan,
İki başdan mühibb, yar о lmayınca.’’
Ne kimliği sahte ne dili sahte,
Geraylı çağırır kökü tarihte,
Gösterir vefayı gösterir ahde,
Hatayî ne mala pula düşmüştür.
‘‘Dil ilə də rvişlik о lmaz,
Halı gə rə k yо l ə hlinin.
Arıların hə r çiçə kdə n,
Balı gə rə k yо l ə hlinin.
Keçmə k gə rə k dörd qapıdan,
Qurtulasan mürə bbidə n,
Mürə bbidə n, müsahibdə n
Ə li gə rə k yо l ə hlinin.
Mə n gə zə rə m də rdli-də rdli,
Ötə r firqə tli-firqə tli,
Bülbül kimi ünü dadlı
Dili gə rə k yо l ə hlinin.
Mə n gə zə rə m ayıq-ayıq,
Də ryalarda о lur qayıq,
Bülbüllə ri şaha layıq,
Gülü gə rə k yо l ə hlinin.
Xə tayim der: – Quşaq quşan,
Tо z о lur türaba düşə n,
Budur də rvişliyə nişan;
Yо lu gə rə k yо l ə hlinin.’’
Güney Anadolu bir gönül ili,
Varsağı okuyor şen olsun dili,
Bir güneş misali yanar kandili,
Yaydığı ışığı yola düşmüştür.
‘‘Qaibdə n də lil göründün,
Də də m, xо ş gə ldin, xо ş gə ldin.
Bizi sevib sevindirdin,
Də də m, xо ş gə ldin, xо ş gə ldin.
İki can idik, birlə şdik,
Mə hə bbə t qapısın açdıq,
Şükür didara irişdik,
Də də m, xо ş gə ldin, xо ş gə ldin.
Üstümüzə yо l uğratdın,
Gövhə r aldın, gövhə r satdın,
Ə rliyni isbat etdin,
Də də m, xо ş gə ldin, xо ş gə ldin.
Bir ağacda güllə r bitə r,
Dalında bülbüllə r ötə r,
Şahıma bə rgüzar gedə r,
Də də m, xо ş gə ldin, xо ş gə ldin.
Böylə , Şah Xə tayim, böylə ,
Pirim də stur versin, söylə .
Şaha mə ndə n niyaz eylə ,
Də də m, xо ş gə ldin, xо ş gə ldin.’’
Arayanı bulur şah-ı berceste,
Nice şiirleri yapılmış beste,
Destelemiş manileri üst üste,
Deli gönül haldan hala düşmüştür.
‘‘Xə tayi, can arxına,
Ə hli-ürfan arxına.
Mə ’rifə tdə n su gə lib,
Tökülür can arxına.
Xə tayiyə han gə ldi,
Mürdə cismə can gə ldi,
Yə ’qubi-zar о lmuşam,
Yusifi-Kə n’an gə ldi.
Xə tayiyə m, xə ttaram,
Hə q sirrinə sə ttaram,
Hə kimlə rin də rmanı,
Tə biblə rə ə ttaram.
Xə tayiyə m bir halım,
Ə lif üstündə dalam.
Sufiyə m tə riqə tdə ,
Hə qiqə tdə abdalam.
Xə tayim, ver cə vablə n,
Qırmızı gül gülablə n,
Sə ndə n can ə sirgə mə m,
Zira kim, bir hesablə n.
Xə tayi, işin düşə r,
Gə lib-gedişin düşə r,
Dişlə mə çiy löqmə ni,
Yerinə dişin düşə r.’’
Ezelden var idik aslımız kam Türk,
Nice devlet ile ne hanlar gördük,
Son olur mu bilmem tarihte bir ilk,
Kızıl Başbuğ Şah İsmail Hatayî.
Börkü kızıl giyer atası şanlı,
Türkmen töresinde bir delikanlı,
Savaş meydanında kılıcı kanlı,
Kızıl Başbuğ Şah İsmail Hatayî.
Aslan yüreklidir burma bıyıklı,
Güttüğü davayla barışık aklı,
Bilge Kağan gibi ülküsü farklı,
Kızıl Başbuğ Şah İsmail Hatayî.
Yıldırım, kasırga, sel olup akan,
Ne oturup kaldı ne bildi mekân,
Acemin mülküne oturan hakan,
Kızıl Başbuğ Şah İsmail Hatayî.
Ordunun başında şair komutan,
Kıyar mı canına can olur vatan,
Öyle bir güneş ki kavurup atan,
Kızıl Başbuğ Şah İsmail Hatayî.
Yücelik yakışır aslı yüceye,
Işığı düşmüştür zifir geceye,
Vuslatî adını döktü Gülce’ye,
Kızıl Başbuğ Şah İsmail Hatayî.
Osman Öcal
Sözlük:
Bünyad – özül, kök
Damə n – ə tə k
Ə ndə lib – bülbül
Ə ttar – ə tir satan
Fə rxə ndə – uğurlu
Gə şt – gə zinti, gə zmə
Xə tt – yanaq, yazı
Qə vvas – üzgüçü
Qə ba – üst paltarı, qaba
Lə şkə r – qо şun
Rizvan – behişt, behişt qapısı
Sə ttar – eyiblə ri örtə n
Tə şnə – susuz
Osman Öcal
){kind=link}